Als documentairemakers doken de leerlingen van Wolfert Dalton en Mytylschool De Brug in verhalen van uiteenlopende personen bij KunstPakt-project De Argonauten. Respect voor de ander, samenwerken en trots mogen zijn, stonden centraal.
Bij het project De Argonauten visualiseren leerlingen verhalen van uiteenlopende mensen met behulp van film en beeldende kunst. De creatieve workshops en het technische aspect zijn in handen van Digital Playground en Boijmans Van Beuningen. Een belangrijk onderdeel is de eindpresentatie waarbij de portretten op groot scherm worden vertoond. Creatief bedenker en projectleider Jorick Buurstra en docent Nederlands van Wolfert Dalton, Henk van Doren, vertellen meer.
Hoe is het idee voor De Argonauten ontstaan?
Jorick: Wolfert Dalton en Mytylschool De Brug komen binnenkort op een nieuwe gezamenlijke campus aan de Argonautenweg te zitten. In het kader daarvan wilden de scholen samen een project oppakken waarin het thema diversiteit in combinatie met media centraal staat. Wolfert Dalton heeft mij toen benaderd om een project te bedenken. Ik kwam al snel op het idee om leerlingen met behulp van film het verhaal van een vreemdeling te laten vertellen. Begrip en empathie krijgen voor het feit dat iedereen anders is dan jijzelf lag hieraan ten grondslag.
Hoe heb je dit verder aangepakt?
Jorick: We hebben deze ideeën verwerkt in een KunstPakt-aanvraag in samenwerking met culturele partijen Digital Playground en Boijmans Van Beuningen. Mooie organisaties met veel ervaring op het gebied van visuele expressie en het digitaal vertellen van verhalen. Zij hebben zich vooral beziggehouden met het vormgeven van lessen en workshops. Met hulp van Dona Daria, een Rotterdamse organisatie die werkt aan een inclusieve samenleving, ben ik op zoek gegaan naar personen die de leerlingen konden interviewen op camera. Omdat we de leerlingen uit hun bubbel wilden halen, kozen we voor personen waarmee ze in hun dagelijks leven waarschijnlijk niet zo snel een gesprek zouden aanknopen. Zo spraken de leerlingen onder andere met een autistische vrouw die een zwaar ongeluk had gehad, een lesbische vrouw uit Suriname, een homoseksuele man uit Limburg en een vrouw die gevlucht was met haar man uit Iran.
Leerlingen van heel verschillende scholen werkten samen aan dit project. Hoe ging dat?
Henk: De verschillen tussen de leerlingen vielen in de samenwerking eigenlijk meteen weg; er werd samengewerkt zoals er ook binnen klassenverband zou worden samengewerkt. De leerlingen van De Brug konden aanhaken bij leerlingen zonder handicap terwijl leerlingen van Wolfert Dalton konden ervaren dat het voor leerlingen met een handicap soms heel anders is in onze maatschappij.
Jorick: Het was mooi om te merken hoe ze elkaar lieten uitblinken in waar ze goed in zijn. Leerlingen van De Brug hielden zich minder bezig met de fysieke workshops en gingen vol voor de interviews. Leerlingen van Wolfert blonken weer uit in de lessen waarbij gewerkt werd aan de visuele omlijsting van de portretten.
Hoe kijken de leerlingen zelf terug?
Henk: De leerlingen kijken net als wij tevreden terug op het project. Wel gaven ze terug dat het even duurde voordat ze de rode draad zagen. Ook hadden ze pas later door wat alle afzonderlijke bijeenkomsten voor nut hadden in het licht van het eindproduct. Ze hebben echter zowel de samenwerking als de diverse workshops met plezier en enthousiasme gevolgd. Bij het vervolg komend schooljaar met nieuwe leerlingen gaan we ervoor zorgen dat die rode draad beter zichtbaar wordt.
Wat maakt De Argonauten zo waardevol?
Henk: Het 'buitenschools' leren en ervaring opdoen was van grote waarde voor de leerlingen. Dat wij stiekem heel wat aan Burgerschap konden doen, gecombineerd met kunst, was ook een grote meerwaarde.
Jorick: Gedurende het hele project hebben we alles zo professioneel mogelijk aangepakt. Zo vonden de interviews vonden plaats in een mooi uitgelichte studiosetting met green screen en hebben we eindvideo’s gepresenteerd in de zaal van LantarenVenster mét publiek. Dat zorgt ervoor dat de leerlingen zich serieus genomen voelen en dat is superbelangrijk. Ze zetten zich in en voelen zich verantwoordelijk voor hetgeen waar ze mee bezig zijn. Daarnaast is een professioneel opgezette eindpresentatie een mooie manier om ‘het trots zijn’ aan te wakkeren bij leerlingen. Hoe belangrijk dat is, moeten we niet onderschatten.
Welke rol speelde de KunstPakt-regeling in het geheel?
Henk: De KunstPakt-regeling is erg fijn omdat we anders nooit zo'n groot project hadden kunnen opzetten. Zonder die regeling was het beperkt gebleven tot een keertje een gezamenlijke workshop en gezamenlijke presentatie. Door de grootschalige opzet kreeg het project meer uitstraling en waarde voor zowel de leerlingen als hun ouders, als de scholen.